Beaujolais wordt vaak geassocieerd met het dunne bocht dat primeur of nouveau heet. Kwestie van eigen schuld dikke bult. Daar hebben ze het in de Beaujolais zelf naar gemaakt. Wij hebben niet de illusie dat we daar heel snel verandering in brengen. Wel willen we u graag attenderen op het heerlijke spul van de gamay druif dat er óók vandaan komt. Misschien wel de lekkerste wijn die er is, zonder meer de vrolijkste. Als we die ene wijn moeten kiezen voor dat onbewoonde eiland, dan wordt het zonder twijfel Beaujolais. Zuiver, eerlijk, frivool. Wijn voor elk seizoen.
Resultaat 1–16 van de 29 resultaten wordt getoond
Jaren geleden heette de ‘gewone’ Beaujolais van Georges Descombes ‘Insoulable’. Niet teut van te worden, zeg maar. Diezelfde wijn heet nu cuvée Gigi, genoemd naar de vrouw van Georges, Ghislaine. Ook leuk, maar, nou ja, toch minder. Gelukkig is de inhoud als vanouds. Klassieke Beaujolais, klassieke natuurwijn. Dorstig makend, goesting veroorzakend. Niet teut van te worden, zeg maar.
“Hét voorbeeld van een gulzig lekkere, soepele bistrotwijn, en het natuurlijke krijg je er gratis extra bij”, schreef het gedegen Franse wijnblad ‘Le Rouge et le Blanc’. We kunnen er dan ook kort over zijn: dit is Beaujolais zoals je hem wilt. Een vriendenwijn, sap, fruit, fluweel, soepel, rond en zuiver. En van Marie Lapierre. Ook populair in onze hoofdstad trouwens.
Het is natuurlijk altijd fijn als een wijnboer van enige statuur, met prijzen van statuur, ook een goedkopere wijn gaat maken. Dat gebeurt meestal met druiven van jonge stokken die niet per se van eigen wijngaarden komen. Maar je hebt natuurlijk wel de hand van de meester en de voorwaarden die de wijnmaker aan de opvoeding van de druiven stelt. En dan krijg je dus dit: een Petit Lapierre zullen we maar zeggen. Wel héél lekker.
Als we het goed hebben begrepen is Chateau Cambon eigendom van de families Lapierre en Chanudet. De Chanudets hebben net zoals Lapierre een eigen domaine waar uitstekende Beaujolais cru’s worden gemaakt. Bij domaine Cambon is er ook een cuvee die gemaakt wordt door Chanudet. Dat is, u had al zo’n vermoeden, Le Chat. Waar de Cambon een tikje wild kan zijn, daar is de Le Chat meer een wijn uit één stuk. Wat preciezer zou je kunnen zeggen. En daarom ook ietsje duurder.
De naam van deze wijn schijnt uit een Franse film te komen. Uit 1938 als we het ons goed herinneren. Maar dat is alweer even geleden en het kan ook 1939 zijn geweest. Alonso hanteert deze naam al langer, maar hij heeft er dit keer een volstrekt andere etiket voor gemaakt. En ook een compleet andere inhoud. Je moet het maar bijhouden. Gelukkig krijgen we maar 24 flessen per jaar en die vinden hun weg wel. Dit keer zegt de Noach van de Beaujolais er het volgende over: ‘ Vitis Sylvestris is a wild wine, unique in the world, only 8% alcohol.’ Maar weer eens proeven wat die mafkees nu weer heeft gemaakt. In ieder geval never a dull moment met Cyril Alonso.
Witte Beaujolais kom je relatief weinig tegen. En wat je dan tegenkomt is meestal niet veel potages. Zowel ten noorden als ten zuiden van Beaujolais wordt betere Chardonnay gemaakt. Maar er zijn uitzonderingen. Ja die voelde u aankomen. U mag de witte Beaujolais van George Descombes gerust zien als een meer dan uitstekend alternatief voor veel duurdere Bourgognes De wijn is stevig en vol en heeft het bekende Bourgogne Botertje. Ook de aroma’s van bloemen, peer, citrus, abrikoos en venkel zullen u bekend voorkomen. Zeer goede prijskwal.
Ons nieuwe wijndrinken startte destijds met de Morgon van Lapierre. Dat wijn ook zo kon smaken, we waren meteen om. En velen met ons. Maar er bleken nog meer van die geniale snuiters rond te lopen daar in de Beaujolais. Max Breton van Domaine Guy Breton was er één van. En hij heeft destijds heel goed opgelet bij zijn leermeester Lapierre. De Morgon van Breton: All-time- favorite in ons assortiment. Alleen nu even op. Gelukkig maakt hij nog tal van andere cuvees.
Volstrekte abacadabra voor ons die Tzun Vin que pot sola. En niet alleen voor ons ook Google translate weet er geen raad mee. Ja in het Oezbeeks kom je een min of meerder heldere begrijpelijke zin, maar dat zal vast niet de bedoeling zijn geweest van Cyril Alonso. We zullen het hem eens vragen bij ons volgende bezoek. Overigens ook de druiven zijn van een bijzonder soort. In deze abacadabrawijn zit namelijk: Muscat Panse, Marsanne blanche en Gamay geoffray. Ja ja. Wel weer verdraaid lekker spul trouwens.
In 2017 had Guy Breton een ronduit matige oogst in Morgon. Dermate matig dat hij besloot om in Chiroubles – waar de oogst wat beter was- druiven te kopen. Nu moet je altijd een beetje opletten als er met gekochte druiven wordt gewerkt, maar het resultaat is werkelijk verbluffend. Dit is Beaujolais zoals hij 25 jaar geleden smaakte. Zo fruitig, puur natuur en dorstopwekkend, hadden we het allang niet meer geproefd. Dat wilden we natuurlijk in grote hoeveelheden kopen. Eerst lukte dat niet, maar pas konden we toch nog een mooi partijtje kopen. Sla toe!
Een relatief buitenbeentje in de wijnen van Breton, de Régnié, dat is een andere cru in de Beaujolais. Andere cru, stoerder en aardser dan de lichtvoetiger Morgon maar ook op en top gamay. Wij hebben een vriend – niet de eerste de beste- die dit misschien wel de allerlekkerste wijn van Breton vindt. Hij zou zomaar eens gelijk kunnen hebben. Als we een winkel zouden hebben, zou het een absolute omfietswijn zijn. Dan maar geen omfietswijn, een winkel daar ga je alleen maar van drinken.
Het origineel van domaine Lapierre: de Morgon, cru du Beaujolais. ‘Lekker’ is een begrip dat hier tekort schiet, deze wijn is meeslepend. Niet door zijn opgeblazenheid maar door zijn eenvoud. Zoals heel goede prestaties er vaak uitzien of het totaal geen moeite kost. Een echte wijnliefhebber móet dit hebben geproefd, het is de apotheose van de gamay druif. Elegant, subtiel, energiek en fijn geweven.
De meest populaire wijn van Guy Breton. Hier staat tout le monde dus voor in de rij. En terecht. Wat een heerlijk drinkgenot levert het ontkurken van zo’n licht gekoelde fles op. En oei, wat is de fles snel leeg. Uiteraard is ook deze wijn ongefilterd, onbespoten en ongechapitaliseerd. Tel daarbij op dat de stokken al ruim tachtig jaar oud zijn en u snapt waarom ze zeggen dat dit wijn is, die je opnieuw wijn leert proeven.
Weer zo’n waanzinnige wijn van Cyril Alonso, van chardonnay van zijn conservatoire des vignes anciennes, met 5 maanden schilinweking in Dolia, aardewerk amforen. Verdraaid interessante en lekkere wijn, met een klassieke chardonnay impressie, en na enige tijd ontwikkelt zich een geur van muskus en daarna een hint muskaat. Droog, sappig, wuft, rijk. Een prachtig en gevoelig lied, inderdaad.
Heerlijk om zo’n volstrekt autonome, non conformist in je stal te hebben. Cyril Alonso is niet in een hokje te plaatsen. Zijn wijnen ook niet. Net zo min als de namen die hij aan de wijnen geeft. En de etiketten die daarbij worden bedacht. Ogenschijnlijk heeft het niks met elkaar te maken. En in werkelijkheid ook niet. Maar dat maakt het ook zo leuk. In de cuvee Yeti zijn 31 verschillende soorten van de gamay druif verwerkt. Die nuance proef je natuurlijk nooit never van z’n leven, maar het levert wel hele spannende wijn op. Gewoon eens een flesje of wat proberen. Of combineren met één van die andere cuvees van Cyril.
Van Brouilly, de meest zuidelijke cru in de Beaujolais, wordt gezegd dat’ het de meest typische Beaujolais is: zeer fruitig, gul, elegant en ook wat body. Niet de Bourgogne-inslag van de noordelijke cru’s en niet de Rhône-inslag van sommige anderen.’ Ze kunnen ons wat met die boekenwijsheid. Dit is misschien wel de allerlekkerste Beaujolais die we momenteel in huis hebben. Maar de concurrentie is groot met klinkende namen als Breton, Foillard en Lapierre.
Ondanks dat Max de 60 ruim is gepasseerd, lijkt het er soms op dat hij meer energie heeft dan ooit. Decennia lang maakte hij alleen Beaujolais villages en diverse Morgons. Daarna kwam Régnié. En dat bleef vele jaren zo. Tot hij opeens ook Chiroubles en Côte de Brouilly ging maken. We zeiden weleens grappend tegen hem: nu alleen nog Fleurie en dan heb je alle mooie cru’s. We hebben volstrekt niet de illusie dat wij er ook maar enige invloed op hebben gehad, maar er is nu dus ook Fleurie van Max Breton. In onze optiek is Fleurie de Beaujolais met de meeste materie en complexiteit. Maar dat zijn wij hè.