Beaujolais wordt vaak geassocieerd met het dunne bocht dat primeur of nouveau heet. Kwestie van eigen schuld dikke bult. Daar hebben ze het in de Beaujolais zelf naar gemaakt. Wij hebben niet de illusie dat we daar heel snel verandering in brengen. Wel willen we u graag attenderen op het heerlijke spul van de gamay druif dat er óók vandaan komt. Misschien wel de lekkerste wijn die er is, zonder meer de vrolijkste. Als we die ene wijn moeten kiezen voor dat onbewoonde eiland, dan wordt het zonder twijfel Beaujolais. Zuiver, eerlijk, frivool. Wijn voor elk seizoen.
Toont alle 15 resultaten
“Hét voorbeeld van een gulzig lekkere, soepele bistrotwijn, en het natuurlijke krijg je er gratis extra bij”, schreef het gedegen Franse wijnblad ‘Le Rouge et le Blanc’. We kunnen er dan ook kort over zijn: dit is Beaujolais zoals je hem wilt. Een vriendenwijn, sap, fruit, fluweel, soepel, rond en zuiver. En van Marie Lapierre. Ook populair in onze hoofdstad trouwens.
We zouden graag ooit eén keer alle cru’s van de Beaujolais in de portfolio willen. Met de Julienas van Soeur Cadette zijn we weer een stapje dichterbij. Nu is de heritage van Soeur Cadette geenszins Beaujolais (Vezelay, red.) maar weet u waar Valentin naar eigen zeggen echt wijn heeft leren maken? Juist in de Beaujolais. En bij wie? Bij Chamudet. Die van Cambon en Le Chat, ook in onze portfolio. Dat zou aan alle kanten goed moeten zitten. En dat doet het ook. Geef een goede wijnmaker goede druiven en hij/zij maakt er wat lekkers van. Meer dan dat.
Opeens was daar Le Beaujolais. Was nieuw voor ons. Moesten we daar nu weer mee… ja kopen natuurlijk, maar hoe die dan te verkopen? In welk segment past deze wijn om maar eens wat marketingtermen uit de oude doos te halen. Met de jaargang 2021 wisten we niet zoveel raad (onze klanten gelukkig wel). Maar over 2022 kunnen we kort zijn: dat is een Morgon die geen Morgon mag heten omdat de druiven ergens anders vandaan komen. Daarom is de wijn dus ook goedkoper dan de beroemde Morgon van hetzelfde huis, maar het smaakt er niet minder om.
In 2017 had Guy Breton een ronduit matige oogst in Morgon. Dermate matig dat hij besloot om in Chiroubles – waar de oogst wat beter was- druiven te kopen. Nu moet je altijd een beetje opletten als er met gekochte druiven wordt gewerkt, maar het resultaat is werkelijk verbluffend. Dit is Beaujolais zoals hij 25 jaar geleden smaakte. Zo fruitig, puur natuur en dorstopwekkend, hadden we het allang niet meer geproefd. Dat wilden we natuurlijk in grote hoeveelheden kopen. Sla toe!
Een relatief buitenbeentje in de wijnen van Breton, de Régnié, dat is een andere cru in de Beaujolais. Andere cru, stoerder en aardser dan de lichtvoetiger Morgon maar ook op en top gamay. Wij hebben een vriend – niet de eerste de beste- die dit misschien wel de allerlekkerste wijn van Breton vindt. Hij zou zomaar eens gelijk kunnen hebben. Als we een winkel zouden hebben, zou het een absolute omfietswijn zijn. Dan maar geen omfietswijn, een winkel daar ga je alleen maar van drinken.
Van Brouilly, de meest zuidelijke cru in de Beaujolais, wordt gezegd dat’ het de meest typische Beaujolais is: zeer fruitig, gul, elegant en ook wat body. Niet de Bourgogne-inslag van de noordelijke cru’s en niet de Rhône-inslag van sommige anderen.’ Ze kunnen ons wat met die boekenwijsheid. Dit is misschien wel de allerlekkerste Beaujolais die we momenteel in huis hebben. Maar de concurrentie is groot met klinkende namen als Breton, Foillard en Lapierre.
Het origineel van domaine Lapierre: de Morgon, cru du Beaujolais. ‘Lekker’ is een begrip dat hier tekort schiet, deze wijn is meeslepend. Niet door zijn opgeblazenheid maar door zijn eenvoud. Zoals heel goede prestaties er vaak uitzien of het totaal geen moeite kost. Een echte wijnliefhebber móet dit hebben geproefd, het is de apotheose van de gamay druif. Elegant, subtiel, energiek en fijn geweven. Maximaal 6 flessen pp. Minder mag.
Ondanks dat Max de 60 ruim is gepasseerd, lijkt het er soms op dat hij meer energie heeft dan ooit. Decennia lang maakte hij alleen Beaujolais villages en diverse Morgons. Daarna kwam Régnié. En dat bleef vele jaren zo. Tot hij opeens ook Chiroubles en Côte de Brouilly ging maken. We zeiden weleens grappend tegen hem: nu alleen nog Fleurie en dan heb je alle mooie cru’s. We hebben volstrekt niet de illusie dat wij er ook maar enige invloed op hebben gehad, maar er is nu dus ook Fleurie van Max Breton. In onze optiek is Fleurie de Beaujolais met de meeste materie en complexiteit. Maar dat zijn wij hè.
Jean Foillard is vooral bekend van Morgon Côte du Py, omdat die wijngaard bekend staat als de beste van Morgon, en misschien wel van de hele Beaujolais. Maar Jean heeft nog een paar andere wijngaarden, waar zijn vakmanschap natuurlijk net zo van pas komt. De oudste hiervan is Corcelette. Met name omdat Jean ook hier een fantastische wijn maakt, is ook die wijngaard enorm in reputatie gestegen. Geweldige terroir: ligging zuid-oost, bodem van kalksteen en klei met graniet en mangaan, hoogte rond 350 meter, stokken ca. 75 jaar oud. Alles ideaal eigenlijk. Vergeleken met de Côte du Py is de Corcelette eigenlijk meer een echte Beaujolais: zachter, ronder, subtieler, delicater.
Dat Max Breton een begenadigd wijnmaker is, behoeft geen betoog. Maar zelfs hij stijgt weleens boven zichzelf uit. Of heeft werkelijk alles meegehad, dat zou ook kunnen. De P’tit Max, zijn mooiste wijn, is in onze herinnering nog nooit zo lekker geweest als in 2019. Nu hoeft u dat niet met ons eens te zijn. Hebben we zelf lekker meer.
Sinds een paar jaar bezit Jean Foillard ook een stukje wijngaard in Fleurie. Hij maakt daar iets een verrukkelijks. Elegant, rijp, fluweel, maar ook intrigerend, solide, krachtig en láng. Een echte Foillard: vrolijk als de beste Beaujolais maar ook complex als de beste Bourgogne.
Een relatief buitenbeentje in de wijnen van Breton, de Régnié, dat is een andere cru in de Beaujolais. Andere cru, stoerder en aardser dan de lichtvoetiger Morgon maar ook op en top gamay. Wij hebben een vriend – niet de eerste de beste- die dit misschien wel de allerlekkerste wijn van Breton vindt. Hij zou zomaar eens gelijk kunnen hebben. Als we een winkel zouden hebben, zou het een absolute omfietswijn zijn. Dan maar geen omfietswijn, een winkel daar ga je alleen maar van drinken. En zeker als je daar ook nog magnums gaat verkopen.
Ze doen overal wel aan vieilles vignes, oude stokken, maar in Beaujolais komt het vaker voor dan in bijvoorbeeld de Loire. Daar zie je het maar zelden op etiketten staan. Wijn van oude stokken geeft betere, intensere wijn. De stokken zitten dieper in de grond en moeten harder werken om aan hun voeding te komen. Vieilles vignes is bedoeld als kwaliteitsaanduiding, alleen wordt er wel eens de hand gelicht met hoe oud de stokken zijn: deze zijn bijna 90 jaar oud. En dat proef je hoor. Nogal.
.
Ondanks dat Max de 60 ruim is gepasseerd, lijkt het er soms op dat hij meer energie heeft dan ooit. Decennia lang maakte hij alleen Beaujolais villages en diverse Morgons. Daarna kwam Régnié. En dat bleef vele jaren zo. Tot hij opeens ook Chiroubles en Côte de Brouilly ging maken. We zeiden weleens grappend tegen hem: nu alleen nog Fleurie en dan heb je alle mooie cru’s. We hebben volstrekt niet de illusie dat wij er ook maar enige invloed op hebben gehad, maar er is nu dus ook Fleurie van Max Breton. In onze optiek is Fleurie de Beaujolais met de meeste materie en complexiteit. Maar dat zijn wij hè. Nu dan ook op magnum.
Hij hield zich altijd een beetje op de vlakte in het (social,-)media gedoe rondom de wijnen van ‘De bende van vier’; de wijnmakers die de natuurwijnbeweging in gang zette. Hoefde niet per se een rockstar winemaker te zijn, terwijl hij nou net de enige is die er echt als een rockstar uitziet. Enfin, geen fratsen dat gedoe. Wij durven te zeggen dat zijn wijnen en die van Descombes momenteel de beste zijn. Maar we weten natuurlijk niet wat ze daar bij Instagram van vinden. Zijn Petit Max kan in ieder geval op alle fronten wedijveren met de beroemde Cote de Py’s.