Bandol/Provence

Oei oei wat lekker en wat een prijs-kwaliteit verhouding. Wijndrinkers die al wat langer mee gaan, kennen natuurlijk het begrip Vin de Pays. Dat wordt gebruikt voor wijnen die niet onder een appellatie vallen. Maar je ziet steeds vaker I.G.P op flessen staan ‘Indication Géographique Protégée’. Klinkt een stuk beter, maar het gaat ook hier om druiven die buiten de appellatie groeien. Niks om geven, sterker nog, doe er uw voordeel mee. De wijnen zijn goedkoper, maar worden door dezelfde wijnmaker met dezelfde liefde en dezelfde kunde gemaakt. Wie het eerst komt, die het eerst drinkt.

We schreven het al eerder. Overal waar Gerald Damidot verschijnt verbetert de kwaliteit waar je bij staat. En dat was bij Val d’Arenc ook wel even nodig. Het domaine heeft de afgelopen decennia hoge pieken en dalen gekend. Een paar decennia geleden importeerde niemand minder dan de Kermit Lynch het domaine. Nou, dan moet je letterlijk van goede huize komen. Later kwam de klad erin. Tot de eigenaren het niet meer aan konden zien en Gerald benaderden. Hij kreeg carte blanche en carte rosé.

Om nu te zeggen dat het hier allemaal mee begon is wat overdreven. Maar deze wijn bracht onze prille geluk wel in een stroomversnelling. Bij toeval boekten we een hotel in het Bandolgebied. De bedoeling was één nacht. Het duurde net zo lang tot de hele voorraad Bandol blanc van Tour du Bon op was. Jeemig wat was dat ongenadig lekker. En ook nu, zo’n 17 jaar later is het één van onze lievelingswijnen. Simpelweg omdat hierin alles samenkomt; frisheid, rondeur, finesse en een wijnmaakster die tegen het geniale aan is. Gemaakt van clairette, ugni blanc en rolle.

Een paar decennia geleden was Val d’Arenc een gerespecteerd huis in Bandol. De laatste jaren kwam de klad er in. De eigenaar had dat wat laat in de gaten. Maar niet té laat. Hij polste Gerald Damidot die bij het nabijgelegen Dupuy de Lôme werkte. Of hij misschien zin had om Val d’Arenc haar statuur terug te geven. Ja zei Gerald, mits. Mits wat vroeg de patron? Mits ik zo kan werken als ik wil werken- biologisch, zuiver, met schone druiven en schone grond. Dat mocht. Met zijn rosé en wit gooide Gerald al eerder hoge ogen. Nu is er zijn eerste ‘rode’ oogst. Het is net Bourgogne zeggen onze vrienden met twinkelende oogjes. Dat klopt. Wat een heerlijk toegankelijke Bandol heeft Gerald toch gemaakt.

We gingen wijn afleveren in Brussel. Bij een liefhebber zoals je die wel meer in België tegenkomt. De liefhebber vond het schitterend dat we helemaal uit Amsterdam naar hem toe kwamen. We bezochten zijn kelder en hij vroeg of we dit kenden? Eh nee. Alstublieft. En dit? Alleen van naam. Alstublieft. En deze? Jazeker, maar niet dit jaar. Alstublieft. Zo kregen we drie flessen waaronder een fles Vespro 2016 mee. Amai wat was dit zeg? Uit Saint Rémy de Provence, maar dan zoooo lekker. Dat kenden we alleen van Trevallon. Dat bleek geen toeval de wijnmaker van de Vespro bleek Antoine Durrbach inderdaad de zoon van de beroemde Eloi, precies, die van Trevallon. Net zoals het geen toeval is dat de twee druivensoorten in de Vespro dezelfde zijn als die van Trevallon. Cabernet sauvignon en syrah. Nooit, werkelijk nooit gedacht dat we zo van cabernet sauvignon zouden kunnen houden. Een van de fraaiste wijnen uit ons assortiment. Er zijn ook wat magnums mocht u daar goesting aan hebben.

Het is niet geheel toevallig dat de tamelijk begaafde Agnes Henry bevriend is met Elisabetta Foradori. De beroemde Italiaanse wijnmaakster uit Trentino. Soort zoekt soort. En zo is het dus ook niet geheel toevallig dat Agnes, in navolging van Foradori, wijn op amfoor is gaan opvoeden. Dat is een hele tijdrovende en kostbare aangelegenheid, maar het resultaat is er naar. Zo zacht, intens en complex heeft u de mourvèdre druif nog nooit geproefd. Natuurlijker natuurwijn bestaat niet. Schitterend spul.